جادوی بی اثر پر كن پیاله را

كین آب آتشین دیری ست ره به حال خرابم نمی برد!

این جامها كه در پی هم می شوند تهی ، دریای آتش است كه ریزم به كام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد

من با سمند سركش و جادویی شراب ، تا بی كران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستاره اندیشه های گرم ، تا مرز اندیشه های مرگ و زندگی

تا كوچه باغ خاطره های گریز پا ، تا شهر یادها...

دیگر شراب هم جز تا كنار بستر خوابم نمی برد!

هان ای عقاب عشق ، از اوج قله های مه آلود دور دست

پرواز كن به دشت غم انگیز عمر من ، آنجا ببر مرا كه شرابم نمی برد...

آن بی ستاره ام كه عقابم نمی برد

در راه زندگی ، با این همه تلاش و تمنا و تشنگی

با این كه ناله می كشم از دل كه : آب... آب...

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر كن پیاله را...

                                                      استاد زنده یاد فریدون مشیری